Różyczka jest kolejną chorobą zakaźną, charakterystyczną dla wieku dziecięcego. Za wywołanie różyczki odpowiedzialny jest wirus z rodziny Togaviridae oraz rodzaju Rubellavirus. U dzieci choroba ma stosunkowo łagodny przebieg. Większe zagrożenie stanowi dla kobiet w ciąży.
Pierwsza zarejestrowana szczepionka przeciw różyczce zawierała żywe, atenuowane szczepy wirusa. Miało to miejsce w USA na przełomie lat 60-tych i 70-tych XX wieku. Niedługo potem podobną szczepionkę zarejestrowana w Europie. Zawierała ona inny szczep wirusa. Badania nad skutecznością tej szczepionki doprowadziły do kilku modyfikacji w jej składzie. Obecnie wszystkie szczepionki przeciw różyczce zawierają ten sam szczep wirusa Wistar RA 27/3. Występuje on w formie żywej, atenuowanej. Szczep tego wirusa wyodrębniany jest z poszczególnych tkanek zarodka ludzkiego. Wśród wielu badań z wykorzystaniem różnych szczepów wirusa, wykazano, iż największą immunogennością wykazał się Wistar RA 27/3.
Szczepionka występuje w formie liofilizatu. Aplikuje się ją podskórnie. Po wstrzyknięciu dochodzi do produkcji przeciwciał IgM oraz IgG. Powstaje także odpowiedź komórkowa. Szczepionka przeciw różyczce występuje w programie szczepień obowiązkowych. Przeciwwskazaniem do podania szczepionki jest m.in. ciąża, różne infekcje, której towarzyszy gorączka bądź małopłytkowość.
